به گزارش خبرنگار ماین نیوز، بهرام سبحانی رئیس هیات مدیره انجمن تولیدکنندگان فولاد ایران در نشست خبری به سه سوال خبرنگار ماین نیوز پاسخ داد. آیا اجرای پروژه انتقال آب خلیج فارس به فلات مرکزی ایران درست بود؟ – در مورد انتقال آب از خلیج فارس به فلات مرکزی ایران، دو تفکر وجود داشت. یکی اینکه چون معادن در استان‌های بدون آب مانند کرمان و یزد هستند، سنگ آهن را به کنار آب منتقل و آنجا تبدیل به فولاد کنیم. برای تولید هر تن فولاد بسته به عیار سنگ آهن، باید سه تا چهار تن سنگ خام منتقل و مصرف شود. – تفکر دیگر این بود که چرا سنگ آهن را کنار آب ببریم بلکه آب را کنار معادن ببریم. در این زمینه یکبار سرمایه‌گذاری می‌شود و آب با لوله‌کشی قابل انتقال است. – در فاز اول، انتقال آب از بندرعباس به گل گهر، چادرملو و مس شهربابک انجام شد و این شرکت‌ها با همین آب منتقل شده در حال تولید هستند، بدون اینکه باری به آب‌های زیرزمینی، منطقه و آب شرب مردم تحمیل شود. این شرکت‌ها با همین آب در حال تولید هستند و می‌شود از این بُعد، این موضوع را مثبت ارزیابی کرد – اما در مورد قیمت، انتقال آب خلیج فارس همراه با شیرین‌سازی آن گران در می‌آید. با این حال تاکنون این کار از نظر اقتصادی جواب داده چون گزینه دیگر این بود که شرکت‌ها یا تعطیل کنند یا سنگ را به کنار آب منتقل کنند که هزینه‌هاش بیشتر می‌شد. – با توجه به مسیر لوله‌گذاری و اینکه ظرفیت آب‌شیرین‌کن‌ها برای ۲۰۰ میلیون مترمکعب طراحی شده است، اصفهان تصمیم گرفت که در این طرح مشارکت کند و از همان مسیر، یک لوله هم برای اصفهان کشیده شود. در اصفهان، زاینده‌رود خشک شده و صنایع یا باید تعطیل شوند یا باید لوله بکشند و از این آب استفاده کنند، ولو به قیمت بالاتر. چاره‌ای نیست، برخی تصمیمات بین بد و بدتر است. – آب خلیج فارس برای شرب، اقتصادی نیست و قطعا برای شرب جواب نخواهد داد اما از نظر صنعتی، با توجه به قیمت ۴ یورو به ازای هر مترمعکب آن، هنوز توجیه دارد. به ازای هر تن فولاد، دو مترمکعب آب مصرف می‌شود. قیمت ۴ یورو در هزینه‌های تمام شده هنوز توجیه دارد اما در مجموع انتقال آب خلیج فارس به فلات مرکزی ایران کار درستی نبود و بهتر بود از آب موجود در این مناطق برای صنایع استفاده می‌شد. صنعت فولاد در زمینه استفاده از فناوری‌های جدید مانند هوش مصنوعی چه کرده است؟ – در مورد استفاده از فناوری‌های نوین، شرکت‌های فولادی چاره‌ای جز استفاده از آنها ندارند. اگر شرکتی نخواهد خودش را از نظر اتوماسیون، دیجیتالی‌سازی و هوش مصنوعی توسعه دهد، محکوم به شکست و تعطیلی است. استفاده از این فناوری‌ها در قیمت تمام شده اثرگذار است و این اتفاق رخ داده و در حال رخ دادن است. شرکت‌های بزرگ فولادسازی مانند فولاد مبارکه، فولاد آلیاژی، فولاد خوزستان فولاد هرمزگان در این زمینه پیشرو هستند. آیا هدف‌گذاری رسیدن به ظرفیت تولید ۵۵ میلیون تنی فولاد تا ۱۴۰۴ درست بود؟ – سال ۱۳۸۴ قرار شد در افق ۱۴۰۴ به ظرفیت تولید ۵۵ تن فولاد برسیم. این عدد از کجا آمد؟ در آن زمان برآورد شد که جمعیت کشور تا ۱۴۰۴ به ۹۰ میلیون نفر خواهد رسید. با رشد اقتصادی ۸ درصدی، سرانه مصرف باید به حدود ۳۵ کیلوگرم می‌رسید. بنابراین برآورد شد که در ۱۴۰۴، مصرف داخلی فولاد به حدود ۳۰ میلیون تن و با توجه به مزیت‌های نسبی گاز، برق و سنگ آهن و … صادرات فولاد به ۲۵ میلیون تن خواهد رسید اما هیچکدام از این اتفاقات رخ نداد. – با این وجود، سرمایه‌گذاران در صنعت فولاد سرمایه‌گذاری کردند و ظرفیت تولید ۵۵ میلیون تنی فولاد در کشور محقق شده است اما به موازات آن، زیرساخت‌هایی مانند برق، گاز، آب، راه و … ایجاد نشدند و به همین دلیل الان بیشتر از ۳۰ میلیون تن نمی‌توانیم تولید کنیم. – فاجعه اینجاست که با وجود داشتن ظرفیت تولید ۵۵ میلیون تنی فولاد اما به دلیل نبود زیرساخت نمی‌توانیم از آن استفاده کنیم و در عین حال هنوز هم برخی به دنبال گرفتن مجوز و سرمایه‌گذاری در صنعت فولاد هستند. نمی‌دانم برخی افراد با چه عقلی می‌خواهند این کار را بکنند و مشاور اقتصادی آنها کیست؟ شاید به دنبال این هستند که با فشار نمایندگان مجلس، مجوز گاز و آب هم بگیرند اما اگر هم مجوز بگیرند وقتی گاز و آب محدود است، چه اتفاقی رخ می‌دهد؟ از واحدهای دیگر کم می‌کنند و به واحدهای دیگر می‌دهند و در واقع افزایش تولیدی در کار نخواهد بود. وزارت صمت تصمیم گرفته است که جلوی صدور این مجوزها را از مسیر قانونی بگیرد و حتی برخی مجوزهایی که داده‌اند و قابل توقف است را متوقف کنند تا بیشتر از این فاجعه رخ ندهد.
